پسوریازیس از کلمه یونانی پسورا گرفته شده که به معنای خارش می باشد. حدود 2 درصد از جمعیت به بیماری پسوریازیس خفیف تا شدید مبتلا هستند. پسوریازیس واگیردار نیست.
بیماری پسوریازیس یک وضعیت ارثی بوده که شیوه دقیق انتقال آن از یک نسل به نسلی دیگر مشخص نیست. با این که استعداد ابتلا به پسوریازیس در ژن های فرد نهفته است اما به هیچ وجه نمی توان احتمال ابتلای فرد به پسوریازیس را قطعی دانست.
قرار گرفتن در معرض برخی محرک ها (مانند عفونت های استرپتوکوکی در حلق، الکل، برخی دارو ها و محرک های موضعی) یا آسیب پوستی می تواند سبب بروز پسوریازیس در افرادی شود که از لحاظ ژنتیکی مستعد ابتلا هستند.
همچنین، استرس هم می تواند آغازگر ابتلا به پسوریازیس باشد.
حدودا 1 نفر از هر 50 نفر در برهه ای از زندگی خود به پسوریازیس مبتلا می شود. پسوریازیس در سفید پوستان شیوع بیش تری دارد. در درجه اول این بیماری می تواند در هر سنی بروز دهد اما اغلب اوقات در سنین 15 تا 30 بروز می دهد.
افراد مبتلا به پسوریازیس ممکن است افرادی در خانواده خود داشته باشند که آن ها نیز به این مشکل دچار باشند. همچنین، یک مطالعه گسترده نشان داد افراد سیگاری (و سیگاری هایی که از ترک آن ها کم تر از 20 سال می گذرد) نسبت به افراد دیگر در معرض خطر بیش تری جهت ابتلا به این بیماری هستند.
با توجه به تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده است؛ ثابت شده است که بیماری پسوریازیس ارثی است اما شیوه به ارث رسیدن آن پیچیده است.
افراد مبتلا به بیماری پسوریازیس گرایش بیش تری جهت ابتلا به دیگر مشکلات دارند. با این حال، ابتلا به پسوریازیس به این معنا نیست که فرد حتما به مشکلات دیگری هم مبتلا می شود. این مشکلات شامل موارد زیر می شوند:
حدود 1 یا 2 نفر از هر 10 نفر مبتلا به پسوریازیس پلاکی مزمن، به التهاب و درد مفاصل (آرتریت) نیز مبتلا می شوند. این مشکل آرتریت پسوریازیس نام دارد. هر مفصلی می تواند در این عارضه تحت تاثیر قرار گیرد اما شایع ترین مفاصلی که آسیب می بینند انگشتان دست و پا هستند. علت این موضوع مشخص نیست. در صورتی که فرد به پسوریازیس مبتلا بوده و در نواحی مفصلی خود دچار درد یا التهاب شود باید به پزشک مراجعه کند.
افراد مبتلا به پسوریازیس، دارای احتمال بیش تری جهت داشتن برخی عوامل خطر مرتبط با بیماری های قلبی عروقی (مانند سکته مغزی یا بیماری قلبی) هستند.
این عوامل شامل سطح بالای کلسترول و دیگر چربی ها در خون (هایپر لیپیدمی)، فشار خون بالا (هایپرتانسیون) و دیابت می باشد. در صورتی که فرد بجای ابتلا به پسوریازیس خفیف به نوع شدید آن ابتلا داشته باشد، گرایش بیش تری نیز جهت ابتلا به این عوامل خطر خواهد داشت.
در صورتی که فرد به این بیماری ابتلا دارد باید با پزشک یا پرستار خود درباره عوامل خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی و راه های مقابله با آن ها گفت و گو کند.
طبق نتایج بدست آمده از تحقیقات دانشمندان به نظر می رسد که پسوریازیس در افراد چاق بیش تر رایج است.
ممکن است برخی افراد مبتلا به پسوریازیس در ارتباط با مشکلات پوستی خود احساس شرمندگی کرده و تصویری منفی از بدن خود در ذهن داشته باشند.
همچنین، احتمال دارد این افراد از انجام برخی فعالیت ها مانند شنا کردن به دلیل عدم پوشش پوست و قرار گرفتن آن در معرض دید دیگران خودداری کنند. روابط شخصی نیز می توانند تحت تاثیر قرار گیرند. برخی افراد مبتلا به پسوریازیس، ممکن است به اضطراب و افسردگی مبتلا شوند.
مهم است فرد قبول کند که پسوریازیس یک وضعیت مزمن و دراز مدت است. این بیماری به وسیله دوره های بروز و بهبودی آن شناخته می شود.
در صورتی که فرد دریابد که بعضی موارد مشخص سبب بدتر شدن بیماری او می شوند باید از آن ها دوری کند. لازم به ذکر است، تمامی درجات پسوریازیس می توانند به طور موثری مداوا شوند. مداوا درمان نیست اما سبب اطمینان از به دست آمدن یک زندگی، با کیفیتی بهتر می شود.